Moral Wong Indonesia Mrihatinake
Moral wong Indonesia saiki saya
mrihatinake. Saiki, akeh wong-wong sing ora gatekake marang tindak-tanduke. Ora
mung wong gedhe sing tindak tanduke kurang trep, nanging uga bocah cilik. Akeh
bocah cilik sing ora duwe tata krama. Jaman biyen, yen bocah ketemu marang wong
sing luwih tuwa, mesthine padha ngurmati. Bocah uga mlakune rada bungkuk yen
liwat ing ngarepe wong sing luwih tuwa. Nanging sakiki beda, bocah yen liwat
ngarepe sing luwih tuwa, teka liwat wae, malah ora permisi barang.
Tumindak bocah sing mengkono kuwi kudune
dadi prihatine wong tuwa. Wong tuwa kudu luwih gatekake marang anake. Wong tuwa
kudune ngajari tata krama marang anake kawit cilik. Bocah uga aja dimanjakake nalika isih cilik. Wong tuwa
jaman sakiki kerepe ngekeki apa wae kang dipengeni anake. Tumindak iki pancen
becik, nanging uga ora bener. Bisa wae anak dadi kurangajar marang wong tuwane.
Kabeh wong tuwa mesthine pengen bisa nyukupi
kabeh kang dadi butuhe anak. Nanging wong tuwa sakiki kurang bisa milih endi
sing kudune diwenehake marang anak lan endi kang kudune durung oleh dicekel
bocah. Contone wae kaya handphone, laptop,
iped, kang sakiki padha dicekel dening bocah cilik. Bocah pancen perlu
dimangerteni dening barang-barang elektronik,
nanging wong tuwa kudune ngerti kapan wayahe bocah nyekel barang-barang elektronik mau. Bocah kudu diawasi, dadi
gaweane ora mung dolanan nanging uga gelem sinau.
Wong tuwa sing banget anggone nyukupi butuhe
anak, mesthi dadekake anak ora wedi marang wong tuwane. Kepriye anak bisa
ngurmati wong tuwane yen sakiki wong tuwa wae malah wedi marang anake dhewe?
Pancen kuwalik, kudune anak sing wedi marang wong tuwa, nanging sakiki malah
wong tuwa sing wedi marang anake. Yen mengkono, mesthine wong tuwa bakal
kuwalahan anggone ngajari tata krama marang anak. Wong tuwa kudune ngajari tata
krama kawit bocah isih cilik, dadi gedhene ora kurangajar karo wong tuwane.
Ngajari tata krama marang anak ora mung
dadi tanggung jawab kanggo wong tuwa
sing nang ngomah, nanging uga dadi tanggung
jawabe guru ing sekolah. Guru kudune menehi conto kang apik kanggo muride.
Nanging, ya kuwi mau, pancen moral wong Indonesia iki wis luntur. Sakiki guru sing kudune dadi panutan kanggo muride wae
tumindake uga kurangajar. Wis akeh
pawarta kang ngomongake tumindak para pendhidhik sing adoh saka moral sing
bener.
Guru sing kudune ngajari tata krama
marang muride malah tumindak ala. Contone wae, ana guru kang selingkuh karo karyawan liya. Uga ana padha dene guru
kang selingkuh. Conto liyane, ana guru kang merkosa
muride dhewe ora mung siji nanging nganti welasan. Yen tumindak para
pendhidhik wae kaya mangkono, piye moral wong Indonesia bisa apik?
Kabeh wong kudune bisa gatekake tindak-tanduke
dhewe-dhewe. Aja nganti tumindake kuwi nyilakani wong liya. Aja nganti
tumindake uga nglarani atine wong liya. Yen tumindake dhewe wis apik, mesthine
ning masyarakat uga bisa apik lan bisa menehi conto kanggo wong liya. Kabeh
kuwi pancen saka awake dhewe, hudu saka wong liya.
Uwuh Kang Numpuk
Indonesia kalebu negara kang subur.
Nanging, akeh masalah kang diadhepi dening Indonesia. Masalah mau ora mung
masalah pemerintahan, nanging uga
masalah lingkungan. Masalah kang kudu
digatekake dening masyarakat yaiku uwuh. Kawit jaman biyen nganti sakiki,
masalah uwuh iki pancen ora bisa dirampungake.
Masalah uwuh iki asale ya saka wong-wong kang ora gatekake marang lingkungane. Isih akeh wong kang buwang uwuh
sak karepe dhewe. Wong sakiki, anggepane yen mung buwang bungkus permen wae ora
dadi masalah. Ananging, wong-wong mau ora padha mikir, yen saben menite ana
wong atusan kang buwang bungkus permen, mesthine negara iki isine ya mung
tumpukan uwuh wae.
Masalah uwuh iki kudune dadi perhatiane kabeh warga Indonesia.
Masyarakat aja mung nyalahake pemerintah
yen pemerintah durung bisa ngatasi uwuh kang saya numpuk. Masyarakat kudune
bisa introspeksi dhiri sakdurunge
nyalahake wong liya. Yen masyarakat pengen negara iki bebas saka uwuh, kudune
masyarakat gelem jaga lingkungane.
Cara kang paling gampang kang bisa dilakoni yaiku buwang uwuh ing panggonan
kang wis ana.
Masalah uwuh iki bisa diatasi kanthi maneka warna. Cara sing sederhana yaiku ngelengake yen ana wong
liya kang buwang sampah sak karepe dhewe. Yen wong kang dielengake mau ora
gatekake, awake dhewe uga bisa jupuk uwuh mau banjur lebokake ing panggonane. Uwuh uga ana sing bisa di daur ulang dadi apa wae. Nyatane sakiki
wis akeh wong sing padha gawe tas saka bungkus jajanan utawa bungkus detergen. Sakliyane bisa dadi lahan kanggo golek dhuwit, cara iki uga
bisa kanggo ngurangi uwuh kang ana ing cedhake dhewe. Cara iki mesthine ora
mung nguntungake kanggo awake dhewe, nanging uga nguntungake kanggo lingkungan.
Cara liya kanggo ngatasi uwuh yaiku nganggo
tas blanja dhewe. Iki tujuwane kanggo ngurangi anane uwuh plastik. Apa maneh uwuh plastik
ora bisa bosok yen ana lemah. Yen awake dhewe gawa dhewe tas blanja nalika
lagi blanja, mesthine awake dhewe ora butuhake plastik maneh. Nganggo cara iki, awake dhewe wis melu biyantu
anggone ngatasi masalah uwuh.
Uwuh pancen ora bisa diilangake kabeh,
nanging paling ora awake dhewe bisa ngurangi anane uwuh. Yen awake dhewe tumindak
ala marang lingkungan, mesthine
lingkungan bakal menehi balesan kang uga ala. Nanging, yen awake dhewe gelem peduli marang lingkungan, mesthine lingkungan
bakal menehi timbal balik kang apik.
Mula saka kuwi, awake dhewe kudu bisa jaga lingkungan
ing sakiwa tengene dhewe. Yen lingkungan
ing cedhake dhewe resik, mesthine awake dhewe uga bakal ngrasa penak.
